16 mei is voor mij voor altijd een dubbele dag, de verjaardag van mijn oma. De dag waarop ik altijd vierde dat zij weer een jaar ouder werd, de dag dat ik haar leven vierde, vier ik nu niet meer. Want zij is gestopt te verjaren.
Waar anderen vaak zo snel de draad weer oppakken na de dood van grootouders, was dat voor mij alles behalve vanzelfsprekend. Ik was niet meer geïnteresseerd in de aardse dingen en voelde me zo machteloos. Ik was niet meer geïnteresseerd om hard aan mijn eigen bedrijf te werken, ik had letterlijk een pauze nodig. En die nam ik. Toch knaagde er wel iets, je moet immers door anders leef je je eigen leven niet meer. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
De dood
De dood staat zo ver van ons af en is tegelijkertijd zo dichtbij. Het is zo abstract en tegelijkertijd zo concreet. Ik denk dat ieder mens wel bij vlagen gefascineerd is door de dood. Door het onverwachte, het onvermijdelijke dat opeens dichtbij toeslaat. Sommigen bekijken het heel praktisch; het hart stopt met werken en daardoor houdt het lichaam op en daarmee het leven zoals we het kennen. Anderen geloven dat het ‘hun tijd is’ en God hen komt halen. Niemand heeft hard bewijs en dat hoeft ook niet. Cliché maar niemand kan terugkomen om te vertellen hoe het was of is.
November 2016
In november 2016 overleed ze en gedurende de maanden daarna was ik ontroostbaar. Het is eigenlijk heel bijzonder hoe wij mensen zo verbonden kunnen zijn met elkaar dat met het vertrekken van de één, ook de ander een beetje sterft. Ik kan hier nu heel openhartig over schrijven, maar heb me, zeker de eerste maanden, heel onbegrepen gevoeld. Mensen die zeggen ‘wees positief en ga door’, konden mij heel boos maken, terwijl ze het goed bedoelden. Het is ook moeilijk om iets te zeggen in zo’n situatie. Maar een belangrijke les die ik geleerd heb en ook altijd zal doorgeven aan een ander die in een vergelijkbare situatie komt, is dat verdriet en rouw er mogen zijn. Er moeten zijn, om te kunnen helen. Langzaam maar zeker kwam de wil om er weer voor te gaan terug en sinds begin dit jaar ben ik weer verder aan het bouwen aan wat van mij is: BridgetJ. Ik weet zeker dat oma daar blij mee zou zijn geweest. Ze vroeg altijd geïnteresseerd naar mijn ‘eigen zaakje’.
Voor altijd
Hoe langer iemand dood is, hoe vreemder de herinnering wordt. Voor mij althans. Zo lijkt het soms of het allemaal een droom was, waarbij je ’s ochtends twijfelt wat er nou echt gebeurd is. Hoe langer het geleden is, hoe vager de tastbaarheid. Sommigen noemen dat helen, voor mij is dat allemaal maar vervreemding. Daarom kan ik niet genoeg onderstrepen hoe belangrijk het is om tijd met je geliefden door te brengen (gelukkig heb ik dat altijd veel gedaan) en af en toe foto’s en video’s te nemen. Niet om Facebook mee te versieren, maar om jezelf af en toe nog even een moment te gunnen met die mensen waarvan je zoveel houdt. Hield. Altijd van zult houden.
Liefs, Bridget
In memoriam; My Granny <3
P.S. weet je waar ik achter kwam een paar dagen geleden, net voor ik in slaap viel? De initialen van mijn bedrijf (BJ) zijn hetzelfde als die van haar. Dat heb ik me bij het bedenken van mijn bedrijfsnaam nooit gerealiseerd maar het deed me glimlachen en snel daarna was ik vertrokken…