1 oktober 2014 is iets om te VIERen, pun intended. Zal ik dan gewoon lekker even net zo cliché gaan doen als ouders die hun 4 jarige voor het eerst uitzwaaien bij de kleuterklas? Het ging zo snel, voor je het weet is ze groot en kan ze alles zelf. Nu kan ik me de eerste dag van de kleuterklas niet meer zo helder herinneren maar de eerste dag van BridgetJ wel.
Voordat ik mijn registratiegesprek had bij de KvK, had ik echt alles geraadpleegd over het (succesvol) starten van een bedrijf. Ik wilde geen ongewenste verrassingen op mijn pad. Ik wilde het goed doen. Maar al snel kwam ik erachter dat er genoeg mensen bij de Belastingdienst werken die geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Drie keer dezelfde vraag stellen bij de Belastingtelefoon levert drie verschillende (tegenstrijdige) antwoorden op. Na een paar van dat soort frustraties besloot ik het over een andere boeg te gooien: ik ga het zo goed mogelijk doen maar geen perfectie nastreven. Ik ben immers niet een bedrijf begonnen om me de hele dag bezig te houden met administratie.
Ondertussen zijn we vier jaar verder en heb ik nog geen dag spijt gehad van mijn beslissing. Ik heb in die jaren honderden mooie teksten mogen schrijven, heel veel interessante mensen mogen interviewen, vele stukken mogen vertalen en adviestrajecten mogen doen. Die veelzijdigheid, afwisseling, maar juist ook verantwoordelijkheid vind ik prachtig.
Een sterrenhemel figuurzagen
Het hebben van een bedrijf leert je onbetaalbare lessen. En dat moet veel meer terug komen in ons onderwijs, vind ik. Ik geloof erin dat als kinderen vroeg geconfronteerd worden met de vele mogelijkheden, ze ook diverser zullen gaan kiezen. Je hoeft niet standaard voor een baas te gaan werken, je kunt ook iets van jezelf creëren. Leer onze kinderen de nuttige dingen die nodig zijn en bereid ze voor op de arbeidsmarkt die hen te wachten staat. Ik heb geleerd hoe ik een kleedje kan macrameeën, een sterrenhemel kan figuurzagen en heb eindeloos veel zinnen ontleed maar hoe ik mijn belastingen regelen heb ik nooit geleerd (burgerschap? maatschappijleer?). Of hoe ik een grootboek maak en wat er allemaal moet gebeuren om een bedrijf draaiende te houden (economie?). Daarnaast schreeuwt de arbeidsmarkt van nu om heel andere kennis en vaardigheden dan die van 30 jaar geleden. En toch is onderwijs (grotendeels) hetzelfde gebleven. Mijn oma had dezelfde vakken als ik op school(!) om maar wat te noemen.
De initiatieven die hier en daar opkomen zoals programmeerlessen en techniek onderwijs kan ik alleen maar toejuichen. We moeten zorgen dat het technische pakket niet ‘het moeilijke pakket’ wordt genoemd en techniek niet als ‘iets voor jongens’ wordt geportretteerd. Want met het technische pakket kan je nog alle kanten op. Maar met het ‘pretpakket’ Cultuur & Maatschappij, word je opeens behoorlijk beperkt als je je een paar jaar later realiseert dat je toch eigenlijk graag programmeur of dokter had willen worden. Kinderen moeten al zo vroeg kiezen. Ze kunnen dan gewoonweg de gevolgen nog niet overzien, noch precies weten waar ze over vijf jaar willen staan. Laten we ze dan in ieder geval een brede basis meegeven: Je kunt iets praktisch of iets theoretisch doen, of een combinatie van beide. Een meisje kan net zo goed programmeur worden en een jongen een verpleger. Je kunt voor een baas werken of je eigen imperium opbouwen. Wij zijn gezegend in een land te wonen vol met kansen voor elk kind. Je kunt alles worden, als je maar wilt…
Liefs,
Bridget