Ik typ dit vanaf mijn zachte loungebank, kussentje in de rug en laptop op schoot. De zon schijnt door het raam op mijn arm en mijn gezicht. Een klein kadootje zo in december. Die kleine dingen heb ik altijd gewaardeerd en benoem ik voor mezelf ook regelmatig, juist omdat ik dan nog meer dankbaarheid voel voor wat ik heb. Maar op sommige momenten komt dat nog extra binnen. Zoals tijdens de Kerstbingo met de bewoners van Brunswijck, een verzorgingshuis in Eindhoven. Voor Samen voor Eindhoven kwam ik meehelpen om er een leuke middag voor de ouderen van te maken. Een potje bingo: dat klinkt ongecompliceerd. Zou je denken.
Een zingend rendier
De middag was qua tijdspad ruim ingedeeld en al snel bleek waarom: de bewoners die zich aangemeld hadden c.q. aangemeld waren, moesten bijna allemaal gehaald worden. Bij sommigen ging het om een helpende hand om fysiek vooruit te komen, anderen moesten overtuigd worden mee te doen. Daar begreep ik in eerste instantie niets van: als ik niet meer mobiel ben en veel binnen zit zou ik elke activiteit aangrijpen voor gezelligheid. Maar goed, we staan daar niet allemaal hetzelfde in. Uiteindelijk een mooie groep van zo’n 20 deelnemers verzameld en de bingo kon beginnen. Met uitzicht op luxe koekjes, kerstverlichting en een heus zingend rendier was er een gezonde competitieve sfeer. De eerste nummers werden omgeroepen en ik voorzag al wat problemen: het ging snel en de helft van de tafel hoorde niet goed wat aardig wat verwarring veroorzaakte. ’26? Nee 36. 46? Nee 36. 3-6.’ En ondertussen waren er al weer twee nieuwe nummers geweest. Ik kon me ook direct voorstellen waarom de hulp van de vrijwilligers hierbij zo belangrijk was. Ik had drie bingokaarten onder mijn hoede en ondertussen was iedereen ook erg nieuwsgierig of ik een nieuwe zuster was.
Hendrik Groen
De dame rechts van mij had hele verhalen, voornamelijk over lichamelijke problemen. Ik moest even denken aan de boeken van Hendrik Groen. Als je die nog niet gelezen hebt: doen! Zoveel herkenning. Terug naar de bingo. We begonnen met ‘één rijtje van links naar rechts’. De praatgrage naast mij had haar eigen fiches meegenomen. “Zo, U bingoot vaker?”, vroeg ik haar. “Jazeker. En dit blikje is nog van tijdens mijn verkering. Daar zaten de sigaretten in en nu de fiches.“ De dame aan de overkant hoorde enkel ‘sigaretten’ en informeerde naar de voorraad: “heeft u nog sigaretten? Ik zou er wel eentje kunnen gebruiken.” “Nee dit was het blikje van tijdens mijn verkering.” Ondertussen waren nummer 9, 72 en 17 alweer voorbij. Een goede vrijwilliger is hier vooral een multitasker met zowel aandacht voor de nummertjes, de koffie, de koekjes en de mensen. Uiteindelijk had mijn hele tafel gewonnen. Behalve ik want ik deed zelf niet mee. Maar ik had uiteindelijk toch de grootste prijs: ik kon zelf naar huis, zonder hulp, met werkende oren, ogen, armen en benen en een gezegend gevoel. Gelukkig Kerstmis.
Liefs,
Bridge
