Een niet nader te noemen makelaar had een voormalig uitgeleefd drugspand in de verkoop. Hij had het van een veiling gehaald omdat hij verwachtte er op deze gekke huizenmarkt meer mee te kunnen verdienen dan het vaak relatief lage bod van een veiling.
Nu kun je denken ‘koop wat op een veiling dan’ maar daar kleven een hoop mitsen, maren en risico’s aan voor een gewone particulier. De makelaar had dollartekens in zijn ogen: er zou volgens hem sowieso makkelijk 30.000 overboden gaan worden. Het pand: een smerige bende waar wateroverlast moet zijn geweest gezien de schade aan de vloer, na een inbraak kon de achterdeur niet meer dicht, het hele pand zat vol schimmel en de keuken leek als methamfetamine-lab gediend te hebben.
Terwijl het pand ‘slechts’ enkele tientallen wietplanten zou hebben gehad, leek het op de foto’s die hij zonder gêne deelde dat er genoeg potten waren voor de voorraad van de lokale Intratuin. Daarnaast had er een man met verzamelwoede gewoond en hebben er nog krakers ingezeten. Door de melding van voormalige wietkwekerij was ik sowieso al op mijn hoede voor waterschade, schimmel en geknutsel met de elektra- en waterleidingen, maar toen ik ook nog bij het afdalen een fikse krak hoorde en dacht dat ik mijn laatste stap gezet had, was het wel klaar. Voor zo’n vies krot moest ik nog 30.000 overbieden? Ik ben wel goed maar niet gek.
In de supermarkt
Lichtelijk ontmoedigd ben ik nadien mijn persoonlijke brieven die ik inmiddels al in vele honderden brievenbussen heb gestopt, ook in supermarkten gaan hangen op de prikborden. Maar waar ik eerst nog dacht dat een persoonlijk verhaal misschien net het verschil kon maken tussen het wel en niet mogen kopen van het huis zonder extreem te overbieden, is er de afgelopen maanden veel veranderd.
Ik hoor dat mensen in mijn omgeving tussen de 50.000 en 150.000 euro overbieden. Mijn persoonlijke verhaal maakt gaat nu niet meer het verschil maken bij een eigenaar als hij een ton meer kan krijgen voor zijn huis. De huizenprijzen zijn hier in Eindhoven en wijde omgeving zo extreem snel gestegen dat het gewoon niet meer realistisch is.
Voor wat ik kan lenen als starter is er gewoon geen aanbod meer op de markt. Slimmerkopen of vergelijkbare sociale koopinitiatieven met korting op de marktprijs zijn de enige kans nog. En die realisatie is pijnlijk. Want ook daarbij ben je afhankelijk van een loting (nog nooit gewonnen in zeven jaar meedoen), inschrijftijd (heb ik ook al heel veel jaren, maar ook steeds niet genoeg) of heel soms eerste zijn, maar dat lijkt ook onmogelijk en de directe verkoop met korting gaat eigenlijk altijd om huizen die niemand wilde in de loting. Dat zijn de zogenaamde ‘schimmelpaleizen’ of huizen vol mankementen die zoveel kosten dat je onder de streep eigenlijk hetzelfde probleem hebt: te weinig budget. En gratis erbij: een berg kopzorgen.
Opgeven
De laatste tijd gaat het vaker door mijn hoofd: moet ik dan maar gaan huren? Nog meer geld uitgeven elke maand dat nergens in geïnvesteerd wordt zodat ik dan maar in ieder geval wel een tuintje kan gebruiken? Zodat ik nu kan genieten van in de tuin zijn, een hond kunnen adopteren. Het leven kan immers kort zijn. Daar denk ik wel over na.
Ik probeer elke dag alles uit het leven te halen door te genieten van de kleine dingen en bewust dankbaar te zijn voor alles waar ik mee gezegend ben. Maar doordat ik al vele jaren zo bezig ben met het verwezenlijken van die koophuisdroom, ben ik daardoor niet mezelf aan het limiteren en te lang aan het wachten op iets dat misschien nooit meer komt? Terwijl ik in de tussentijd al jaren had kunnen genieten van een tuin als ik het had opgegeven en (te) duur was gaan huren? Zoveel gedachtes waar ik niet echt uitkom. Om me heen zegt iedereen ‘niet opgeven’. En dat is lief, ik voel dat het me gegund wordt. Maar niemand kan toveren.
Wat zou jij doen? Opgeven en gaan huren? Of doorgaan en accepteren dat het dan misschien nooit een huis met tuin zal worden?
Ik kan hier helaas geen poll toevoegen maar ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Liefs,
Bridget
PS deze foto (ook hoofdfoto in het blogoverzicht) maakte ik onlangs in Amsterdam. Deze straat beschrijft precies hoe de zoektocht naar een huis voelt…
