Ik heb getwijfeld of ik dit zou schrijven. Maar na veel met verschillende (internationale!) vrienden te hebben gesproken, ga ik het toch doen want er moet iets gebeuren. Laat ik voorop stellen dat ik internationalisering zie als een verrijking: door om te gaan met mensen met verschillende culturele achtergronden kun je veel leren, problemen op andere manieren bekijken en er creatievere oplossingen voor vinden. Ik heb altijd veel internationale vrienden gehad en nog voel ik me gezegend met al die diversiteit om me heen. Maar de laatste anderhalf tot twee jaar is het hier in Eindhoven echt veel te snel aan het gaan in mijn opinie. Ik herken mijn stad niet meer als een Nederlandse stad, voel me er minder thuis dan voorheen en ik zal uitleggen hoe dat komt.
Ik vind het niet erg om op mijn werk Engels te spreken: ik heb bewust gekozen voor een Engelstalige organisatie. Ik vind het niet erg om Engels te spreken met mijn vrienden, ook dat wist ik van het begin. Maar nu ik ook op het terras, in de supermarkt en bij de sportschool in het Engels word aangesproken, merk ik dat ik toch wat ‘on edge’ word, om maar in goed Engels te spreken. Het regelmatig spreken van je eigen taal en het omringd zijn door mensen met gedeelde culturele achtergrond heeft veel invloed op je thuis voelen en verbonden voelen. Die balans die ik enkele jaren terug nog wel voelde, is aan het verdwijnen.
Ik snap dat de arbeidsmarkt krap is en dat overal mensen gevraagd worden en dus de eisen ook omlaag gaan. Maar ik merk dat ik soms ook gewoon Nederlands wil zijn. Zeker op relaxmomenten wil ik gewoon even in mijn moedertaal een sportlesje volgen. In mijn moedertaal een gerecht bestellen of vragen wat erin zit. Ik zie hoe hard mijn stad gegroeid is, vooral met internationale studenten en expats. Maar ik zie ook hoe weinig plek er nog is voor mensen die minder geld verdienen. Studenten die wanhopig zoeken naar een kamer, maar we blijven ze maar werven. Mensen die hard werken in de schoonmaak, achter de kassa of in de horeca maar amper een studio kunnen betalen, laat staan vinden. En al de buitenlanders die bij ons de arbeidskrapte wat komen verlichten worden in mijn opinie maar weinig gestimuleerd Nederlands te leren. Ik wil niet dat Eindhoven een tweede Amsterdam wordt. Dan kun je natuurlijk zeggen, ga dan weg als het je niet bevalt. Maar dat voelt oneerlijk. Ik denk dat we juist de rem erop moeten zetten voor de balans en het prettig wonen en leven in een stad als Eindhoven. Het werven van mensen voor economische groei zou niet oneindig moeten kunnen doorgaan als dit de gevolgen zijn.
En het leren van de taal is een essentieel onderdeel voor betere integratie, ook in het belang van de internationals zelf. Ik heb in mijn werk vaak gehoord van hen dat de Nederlanders zo moeilijk zijn om mee te verbinden, wat afstandelijk, gesloten. Ja, ik kan me voorstellen wat ze bedoelen. Wij hebben hier ons kringetje al, zij moeten opnieuw beginnen. Maar tegelijk wordt het zeker makkelijker verbinden als je de taal spreekt. Dit heb ik zelf ook gemerkt toen ik in het buitenland woonde. Ik heb ook moeite gedaan destijds Arabisch te leren en dat hielp me erg bij het verbinden met de lokale mensen. Daarnaast zou ik het reguleren van de woningmarkt ook essentieel vinden om ook ruimte te houden voor hen die minder verdienen maar wel heel belangrijke banen hebben zoals die zorgmedewerkers, schoonmaak en leraren, al is die lijst nog veel langer.
De grap is; mijn internationale vrienden begrijpen me. Ze snappen dat ik soms ook even Nederlander wil zijn en mijn moedertaal wil spreken. Dat willen zij ook. Het is logisch dat mensen (ook) naar mensen van hun eigen culturele achtergrond trekken. Dat biedt herkenning, gemak en rust. Er is een tijd voor uit je comfortzone, en een tijd voor erin. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die deze gevoelens heeft de laatste tijd. Laat je horen en wie weet kunnen we samen eens brainstormen voor mooie ideeën om deze stad ook nog van ons te laten voelen.
Liefs,
Bridget