Ik wil al heel lang een koophuis. Daarin ben ik zeker niet alleen. En het is ook al geen nieuws dat er weinig tot geen betaalbare huizen zijn in mijn regio. Maar ik wil het niet zomaar opgeven en probeer op creatieve wijze alsnog een huis te kunnen kopen. Op Instagram (@bridget_alcione) deelde ik al wat stories over waar ik mee bezig ben en daaruit bleek dat veel mensen wel nieuwsgierig waren naar meer details. Bij deze: ik zal enkele blogs delen over #projecthuis. Zal het me toch gaan lukken?
Aangezien ik geloof in de persoonlijke benadering in alles wat ik doe heb ik besloten die aanpak ook voor een huis in te zetten. Zo ga ik immers ook met mijn bronnen om en zo werf ik mijn klanten, dat werkt gewoon het beste en past bij wie ik ben – van mens tot mens, puur en open. Ik heb een brief geschreven over wie ik ben, dat ik ook van een huis droom zoals de eigenaren aan wie ik mijn brief richt en dat ik ook iets wil terug doen dat hopelijk het gebrek aan mijn ruimte om te overbieden, compenseert. De inhoud van de brief is even voor later. Ik bepaalde eerst mijn strategie voor wie hem zou krijgen.
Ook al heb ik niet meer de illusie iets te kunnen kopen in mijn stad – die is al compleet gegentrificeerd helaas – probeer ik toch nog enkele huiseigenaren aan de rand van de stad aan te schrijven waarvan ik weet dat ze in de buurt van de bossen liggen (die rust vind ik fantastisch) en de WOZ-waarde nog enigszins in de buurt ligt van wat ik zou kunnen betalen. Dat begon enkele weken geleden met het uitstippelen van de routes. Ik had een kaart uitgeprint en vervolgens de straten gemarkeerd met huizen zoals ik ze net beschreef.
Schijn bedriegt, ik hoef zeker geen villa, maar dit is een van de laatste ‘boshuisjes’ die een sociale woningcor[poratie ooit een wijk achter mij heeft gebouwd en nu – voor zover ik weet – zijn verkocht of worden gesloopt als iemand eruit gaat. Veel van deze huisjes zijn klein, oud en hebben veel achterstallig onderhoud maar ik zou als een kind zo blij zijn al ik hier zou mogen wonen. Het bos is overal om je heen, er zit een schoorsteen in en het heeft zo’n fijne sfeer. Tja, de kans is klein maar dromen mag, toch? 😉
Oma-lampen
Als je me een beetje kent weet je dat ik hou van structuur en efficiëntie, dus een legenda erbij met een kleur voor de straatopties en een kleur voor de huizen die ik al een briefje bezorgd heb. Het project gaat in batches: ik bezorg vijftig brieven per keer en elk huis kies ik zorgvuldig. Ik fiets door de gemarkeerde straten en kijk welke huizen er wat verouderd uitzien (lees: waarschijnlijk iets goedkoper zijn) en ik kijk vooral naar huizen met een ‘ouderwets’ interieur. Bruineiken meubels, ‘oma-lampen’ die je aan een koordje naar beneden trekt, witte hondenbeeldjes voor het raam, je kent het wel. De gedachte: daar woont waarschijnlijk een ouder persoon en bij die mensen is de kans groter dat ze op zich wel willen – of moeten – verhuizen dan bij jongere mensen. Natuurlijk doe ik hier wat aannames maar je moet wel om er geen monnikenwerk van te maken.
De brief
Terug naar de brief. Daar staat dus een persoonlijk verhaal in evenals enkele beloftes: ik zal sowieso de haard of houtkachel netjes behouden, in de hoop dat ik een woning tref met een bewoner die ook gehecht is aan zijn haard of houtkachel. Het is misschien niet het beste voor het milieu maar het is mijn kleine zonde. Ik doe andere dingen om mijn voetafdruk te beperken, zo heeft iedereen een eigen manier om daarmee om te gaan.
Naast mijn liefde voor de haard (die wordt ondersteund door een foto van mezelf bij een haard en de afsluiter met hoop er ook ooit zo bij te zitten als huiseigenaar) vertel ik over hoe ik graag een hond zou willen maar dat nu niet doe omdat ik geen tuin heb. Naast dat ik er zelf een zou kunnen adopteren als ik kan verhuizen, bied ik vooral aan ook te willen zorgen voor hun hond (of ander huisdier). Het nog hebben van een huisdier kan wellicht een van de redenen zijn voor de huidige bewoner niet te willen of kunnen verhuizen, zo is mijn gedachte. Honden of andere huisdieren mogen vaak immers niet mee naar verzorgingshuizen. Als ik zo iemand tref sla ik veel vliegen in één klap en krijg ik het gevoel iets waardevols terug te kunnen doen. Iets dat eigenlijk niet in geld uit te drukken is lijkt me: je dierbare huisdier verzekerd van een warm liefdevol plekje in de eigen bekende omgeving. Bezoekregeling uiteraard optioneel indien gewenst. 😉
Vijftig per keer
Nu, waarom vijftig brieven per keer? De kans is natuurlijk relatief klein dat je een positieve reactie krijgt van iemand die echt op je vraag/aanbod wil ingaan. Maar stel dat ik meerdere reacties krijg, dan zou ik het heel moeilijk vinden hoe daarmee om te gaan. Ik weet niet precies waarom, maar het zou me erg overweldigen en ik wil het voor mezelf behapbaar houden. Dus ik heb besloten eens per week vijftig brieven te verspreiden.
Iedereen vraagt me ‘heb je al reactie?’. Dat snap ik. Na de eerste ronde kreeg ik al snel een sms; ‘lieve Bridget we zouden je wel willen helpen maar dat kan niet want dit is een huurhuis’. Een glimlach op mijn gezicht, want ja, dit was een ingecalculeerd risico. In de buurt waar ik het allerliefst zou wonen staan wat huizen die vroeger huurhuizen waren en waarvan enkele nog gehuurd worden en de meeste al verkocht zijn, niet zichtbaar aan de buitenkant. Ik vond het smsje in ieder geval heel schattig.
Sprankje hoop
In de tweede ronde gebeurde iets dat zo uit een film had kunnen komen. Ik zag wederom een huis dat er precies uitzag zoals ik een oma-huis kwalificeer: vitrage, twee van die ouderwetse lampen, enkele beeldjes op de vensterbank. Ik zet mijn fiets op de standaard en loop naar de brievenbus. Voor het huis was net een auto geparkeerd en een vrouw stapt uit. ‘mevrouw’ hoor ik achter me. Ik draai me om en ze kijkt me aan.
‘Onze buurvrouw is er niet meer’, hoor ik haar zeggen. Au, bedoelt ze dat ze is overleden? Of toch verhuisd? ‘U bedoelt dat ze is overleden?’ De vrouw knikt, ‘ja’. Ik voel een wat verdrietig, bedrukt gevoel opkomen. De eindigheid van het leven komt toch altijd meer binnen als het zo concreet wordt. Tegelijk voel ik nu wel de behoefte om uit te leggen wat ik dan in de brievenbus wil steken, want dat komt anders erg vreemd over.
Ik vertel haar over mijn project met de brieven. ‘Hmm, dan kun je het misschien juist wel in de brievenbus doen. Ze huurde het al heel lang, als eerste huurder sinds de bouw. Er is weinig aan het huis gedaan, maar misschien wil de eigenaar het nu dan wel aan je verkopen’.
Een huis in de buurt waar ik zo graag wil wonen, wat verouderd en van iemand die er nu zeker niet meer gaat wonen. ‘Ik zal het in de bus doen. Dus u woont hier rechts van?’ De vrouw knikt. “Ja, ik heb drie kinderen, ik weet niet of je daarnaast wil wonen.” De ironie. Ik wil geen kinderen maar weet ook dat ik daarmee in de minderheid ben en dus genoeg buren met kids zal treffen. En dat is ok, ieder zijn eigen keus. Er echt op hopen durf ik zeker nog niet maar de ontmoeting met de buurvrouw voelde toch wat bijzonder. Zeker omdat ze me zo proactief aansprak. Eerlijk; als ik iemand iets door de brievenbus zou doen van een van mijn buren die is overleden zou ik die persoon laten: wellicht is het iets dat de familie sowieso nog nodig heeft. Daarbij zijn het mijn zaken gewoon niet. Anyway, als dit mijn buurvrouw zou mogen worden, ben ik gezegend: ze was erg aardig.
Hoe is het jouw gelukt?
Hoe heb jij je huis gekocht? En heb je daar creatief voor moeten zijn? Alle tips zijn welkom. En ik zal jullie op de hoogte houden van de komende weken, evenals nog wat andere invalshoeken delen. Zoals het beleggen van je spaargeld, iets wat ik pas op latere leeftijd goed heb kunnen doorgronden en waarvan ik veel spijt heb dat ik er niet eerder mee ben begonnen. Je spaargeld wordt alsmaar minder waard en beleggen is mijns inziens de enige weg om dat te voorkomen. Natuurlijk op verantwoorde wijze, iets waarover ik nu wel kan vertellen hoe ik het doe en waarom ik daar vertrouwen in heb. En dit is of wordt uiteraard geen beleggingsadvies, daarvoor ben ik niet gekwalificeerd, ik kan alleen vertellen wat ik doe en waarom ik daarmee ben begonnen. Maar dat komt in een separaat blog binnenkort.
To be continued…
Voor tips of reacties heb ik een speciaal emailadres aangemaakt dat ik in de brief heb gezet: huisjevoorbridget@gmail.com
Een stukje achtergrond
Ik ben vrij vast beraden, altijd al geweest. Als ik iets echt wil, gaat dat lukken. Maar voor het kopen van een betaalbaar koophuis begon ik daar na jaren toch wat aan te twijfelen. Ergens in 2015 realiseerde ik mij: ik moet een koophuis zien te fixen, dan gaat mijn geld niet meer de lucht in aan huur waar ik vooral andere eigenaren hun investering mee betaal. Maar destijds verdiende ik nog niet genoeg voor een hypotheek waarmee ik ook echt een huis kon kopen. Toen ik in de jaren daarna meer ging verdienen en dacht ‘nu zou het wel eens kunnen’ ging de prijzen plots ook in rap tempo omhoog. Ik verdiende net achter de feiten aan en het gat tussen wat ik kon lenen en wat huizen moesten kosten werd steeds groter.
Ondertussen ben ik 33 en is het nog steeds niet gelukt. Ik denk dat dat een symbool is voor een generatie wie het niet meer lukt. Of iig niet alleen, zoals ik. En ik vind het super belangrijk wel in mijn eentje iets te kunnen kopen. Het is een stukje onafhankelijkheid.
Er is simpelweg te weinig aanbod en dat drijft de prijs op, in mijn regio (Eindhoven) nog meer dan gemiddeld door de extreme groei van de economie en komst van expats hier. Frustrerend. Ik wil gewoon een simpel huisje. Het hoeft niet groot te zijn. Wel heb ik drie wensen: een tuin (dat hebben bijna alle huizen wel in deze regio gelukkig), een bad (of een mogelijkheid dat in te bouwen, ook iets dat bijna overal wel lukt in mijn opinie) en een haard of houtkachel. Voor dat laatste zou ik op zijn minst een werkend rookkanaal willen. Het lijkt me bescheiden en realistisch wensenlijstje.
Ik hoop me nu op creatieve wijze te onderscheiden en met mijn persoonlijk aanpak de huidige bewoner iets te bieden dat niet in geld uit te drukken is. Sowieso zal ik voor altijd dankbaar zijn als ik ergens een huisje kan krijgen. En tot die tijd ben ik ook dankbaar dat ik een (huur)dak boven mijn hoofd heb, ook dat is niet vanzelfsprekend. De ruime meerderheid van de mensen op deze wereld heeft het slechter.