– English –
Wat als ik de vraag nooit had gesteld, was er dan wel iets gebeurd? In mijn werk stel ik heel wat vragen. Ik zal wel moeten om verhalen op tafel te krijgen. Een natuurlijke nieuwsgierige houding is daarbij niet onhandig. Toch denk ik ook wel eens: wat als ik die vraag niet had gesteld? Had die persoon me dan net zoveel verteld? En trek het eens door: wat als ik dat verhaal niet had gekregen, en het niet was gepubliceerd, was het probleem dan geadresseerd?
Macht van de media
Dat laatste is iets waar ik de laatste tijd vaker over nadenk. Het lijkt wel zo, dat pas als iets in de media komt, het wordt aangepakt, of een poging tot. Dan komt de urgentie, dan ligt het op de publieke tafel, dan moet men wel. De toeslagen affaire, ongewenst gedrag, gesjoemel met emissietesten. Zou dat zijn/worden aangepakt als het binnenskamers was gebleven? Ik heb genoeg gezien in mijn werk: er zijn cases waar tientallen, zo niet honderden mensen vanaf weten, maar die toch onaangeroerd blijven. Iedereen is bang voor zijn baantje. De media is dus een machtsmiddel, al probeer ik dat niet zo te zien. Want dat zou ook betekenen dat ik het kan manipuleren om het in te zetten zoals ik wil. Dat is ook niet juist. Maar het is een feit dat het wel druk zet. Zolang dat dan maar voor de goede zaak is, voor verbetering, dan kan ik daar mee leven.
De leg press
Terug naar de vragen. Want ook persoonlijk kan ik wel eens twijfelen: zal ik erop afstappen? Dat eindigt vaak in een ja, zeker als het me maar genoeg stoort, stap ik naar voren. De leg press machine (een fitnesstoestel) is daar een goed voorbeeld van. Dat ding is al-tijd bezet in mijn sportschool. Ik word er krankjorum van. Het is een toestel dat vooral mensen aantrekt die gek zijn op zitten. Ik zie er -sorry- voornamelijk kerels heerlijk op chillen op hun telefoon. Van zitten krijg je iig geen sterke spieren, maar goed. Zo ook deze ochtend. Ik had nog 10 minuten voordat ik naar mijn werk moest en tot dan toe was het me nog niet gelukt het apparaat leeg te bemachtigen. Ik zat strategisch, op een apparaat dat goed zicht biedt op de leg press (die zijn ook schaars) zodat ik direct kon toeslaan als iemand eraf ging. Maar dat gebeurde niet. Wel nam ik enige beweging waar, maar enkel van het hoofd en schouders die naar rechts leken te vallen. In een laatste poging mijn kont en benen getraind te krijgen die ochtend, stapte ik erop af met de vraag ‘sorry, hoeveel setjes moet je nog?’ Meneer was al vertrokken naar dromenland, de telefoon nog half in z’n hand. Ik kan wel raden wat er deze keer gebeurd was als ik de vraag niet had gesteld; dan was ie te laat op college/werk.
Liefs,
Bridget