Af en toe kies ik voor een getaway naar een plek waar ik nog nooit geweest ben. Soms samen, soms alleen, soms om mensen op te zoeken, soms voor werk. Hoe dan ook, een super random plaats om naar toe te gaan is toch wel Zadar in Kroatië. Een slaperig kuststadje dat de toeristen (nog) links hebben laten liggen. Ik kwam er al snel achter dat Kroatië niet bepaald bekend staat om de vele hotels maar des te meer om de vele apartman/apartmani/zimmer frei. Appartementjes dus. Op elke straathoek verhuurt er wel iemand zijn zolder of volledige bovenverdieping. Een vorm van extra inkomsten die hier erg populair is. Prima, een appartement biedt ook veel voordelen ten opzichte van een hotel. Je hebt meer ruimte, kunt zelf iets koken en hebt meer vrijheid. Althans, meestal dan.
Miro & Silvana
Mijn lot had bepaald dat ik een appartement boven het huis van Miro en Silvana zou betrekken. Een meest schattig gepensioneerd echtpaar waarvan beiden professor zijn geweest op een universiteit. Gespreksstof genoeg dus. En mensen en hun karakters, hun verhalen, fascineren mij. Miro begint zijn dag vrijwillig om 06:00 ’s ochtends met een koffie bij de bar (‘Billard Club’) aan de overkant van de straat. Dan begint hij wat te klussen in en om zijn huis. Gepensioneerd en tijd genoeg, net als zijn vrouw. Altijd goed gemutst, zonder muts maar met grote snor.
De tuin is het domein van zijn vrouw, die hij liefkozend de master noemt, zichzelf de slaaf. Met een knipoog. Als ik arriveer krijg ik 1000 maal excuses voor het feit dat hij nog in zijn werkoverall rondloopt. Mij maakt het weinig uit. Zijn vrouw Silvana heeft de broek aan in huis, wat ik beter begrijp nu ik realiseer dat het complex naar haar vernoemd is: Silvana views. Ook een schat van een mens en zeer verrast dat ik zonder koffer en met de bus ben gekomen. “You must be intelligent. And you’re small. I’ll bake you some palancika (crêpes). You still need to grow.” Ik kreeg er vijf en ze waren heerlijk.
Plitvice
Silvana views kijkt uit wat andere huisjes en de zee. Een prachtig zicht dat ik met veel plezier heb bekeken vanaf mijn terras. De tuin was groot en deels ingericht als moestuin, naar goed gebruik hier. Het leven is simpel en de mensen zijn tevreden. In mijn keuken tref ik een ‘emergency pakket’ van Silvana met koekjes, koffie, melk en sap. Als Miro hoort dat ik graag naar de Plitvice meren wil, regelt hij dat wel even met zijn zoon die in het toerisme werkt. Bofkont als ik ben kan ik meteen de volgende ochtend mee op een kleinschalige tour. De enige die week in het laagseizoen. Die kans heb ik uiteraard genomen. Dat laagseizoen bleek een zegen voor mij: de bruggetjes over de meren waren grotendeels zonder leuningen met overenthousiaste toeristen die plots achterover leunen voor een selfie en ik die het talent heb om me precies achter zo iemand te bevinden en in het water te vallen zouden geen goede combinatie zijn. Nu was er nog rust en ruimte. Met het idee dat ik toch al vroeg moest opstaan voor die tour, kon ik meteen Miro’s gewoonte uittesten om die koffie bij de bar aan de overkant te halen. Als hij dit dagelijks doet zal dat vast goede koffie zijn.
“Na het afhalen van een beker koffie moet je direct aan het zuurstof.”
De Billard Club, die ook dienst doet als koffiebar, is om 08:00 ’s ochtends al een rokershol waar zatte locals nog over hun barkruk gedrapeerd liggen van de avond ervoor. Na het afhalen van een beker koffie moet je direct aan het zuurstof. Blij dat dit in Nederland verleden tijd is. Alles begint hier ook vroeg: de bakker om 05:30 of 06:00 evenals de koffietent. Het drinken van alcohol lijkt een 24-uurs aangelegenheid. En je betaalt er voor een halve liter bier minder dan voor een halve liter mineraal water. Waarschijnlijk om voorgaand ritueel te kunnen betalen. De koffie is klein, wat je ook bestelt. Een espresso, een cappuccino, een macchiato of een large macchiato. Soms krijg je een iets grotere beker maar van een Nederlandse hoeveelheid koffie is geen sprake. De smaak is prima. Smaakt vooral naar meer.
Op Kroatisch tempo
Ik had drie boeken bij me en heb slechts 20 pagina’s gelezen. Ik heb vooral een fijne tijd gehad met deze mensen in Zadar, prachtige natuur gezien, me verbaasd over de minuscule koffies evenals het deelfietsen systeem dat niet werkte. Of slechts deels. Ha-ha, what’s in a name. De creditcard werd direct afgeschreven maar de account werd geheel op rustig Kroatisch tempo eind van de dag geactiveerd. Super chill als je meteen wilt fietsen. Als je dan terug gaat en ziet dat de meeste fietsen ook nog maar voor een deel (zonder extern slot, zonder remmen of zonder achterwiel) in het rek staan, geef je het toch snel op. Gelukkig is de benenwagen altijd mee op reis, waar ik ook ga. En dat gaat dan allemaal wat langzamer maar misschien was dat wel precies wat het universum vond dat ik nodig had: even alles wat langzamer. Genoten heb ik zeker.
Dus, als ik je een tip mag geven: probeer eens zo’n tripje alleen. Met jezelf. Naar een random plek om een beetje te vertragen. Want zoals Griet op de Beeck al eens zo mooi in mijn boek schreef: ‘Uw leven is van u’.
